Bulutlar ardında kaybolup gidiyor ışıklar kenti.Rüzgar,iç çekiyor yapraklar arkasında. Umutsuz bir aşkın yaz yağmuru ile yeniden filizlenmesini bekliyorum.

Sisli bir sonbaharın yakınında bağdaş kurmuş,köhne bir oda da unutulmuşum. Yapım vahşi,akşamları yükseliyor sesim,şarkımı batan güneşe söylüyorum.

Dün gece yine gittim. Hayatın yüzüne tekrar tekrar baktım (Hadi nedenini aramayı bırak meraklı,güzel,tatlı sesim ne olur sus artık). Hep aynı güçle özledim. Özlemeyi hep iyi bildim. Kavuşmakta ise hep acemiyim. Mükemmel biri değilim,ben mükemmel olsaydım mükemmel birini hiç aramazdım.

Etki altında kalma! Kendi hikayeni kendin yaz (Onlarda sana böyle söylediler mi acaba). Her zaman hayatın yüzüne bak. Sende bir gün hayatını sürmüş,tüketmiş olacaksın,her şey eskisinden daha kötü davranacak,işte o zaman sende benim gibi benden daha kötü ağlayacaksın.

Bu mudur bize bağışlanacak olan?Unutabilmek midir tek sığınağımız? İlk yalnızlıkla yaralanmış bir insan yeniden sevebilir mi? Var olmak için kayboluyorum.

Şimdi sana kendimi,kendi karanlığımdan bir başkası olarak doğurmama yardım etmen için yalvarıyorum. Elini uzatmazsan köhne bir oda da solmuş güllerden hiçbir farkım olmayacak…